Интересные отрывки из романа М. Ауэзова «Абай жолы».

Упоминание Кунанбая в поминальной песне дочерей Божея.»

Әкекем… Жеткiзбей кеттiң… Арманда кеттiң… Зармен кеттiң, жетiм бейбақ бiз болдық… Пана кiм? Неге аңыраттың?» деген сияқты жерлерге келгенде, барлық үйдiң iшi қайта егiлiп, тыйыла алмай, тұншыға жыласады. Абайға да шын жылаудың ең ауыр кезi осы болды. Ол көз жасын тiптi iрке алмай қойды. Буына жаздап, булыға жылап отыр.

Осымен бiраз барды да, екi қыз әкелерiнiң өмiрiне, өмiрiндегi ерлiк, жақсылық iстерiне түсiп кеп, бiр сәтте дауыстың мәнiн аса бiр тосын жайға салды.

Бөжейдiң өзiн қойып, тұстастарын айтып келiп, әркiмдi атай отырып үйдiң iшi тегiс жым-жырт тына қалған уақытта, бiр кезде Құнанбай атын сап еткiздi.

Төрде төмен қарап, тымағын көзiне киiп, тұнжырап отырған Құнанбайды мынау екi қыздың қатал даусы басқа соққандай болды.

Бiрақ бұл – дауыс. Намаз сияқты бұзылмайтын жол-жора. Айтар сөз, тыяр тыйым, iстер шара жоқ.

Екi қыз сөздерiн барған сайын қатайтып, қадалып кеп:

Жау боп шықты Ырғызбай

Айыпқа бердiң бiр қызды-ай,

–деп бiр кетiп және бiр сәтте:

– Оның аты Құнанбай,

Жүйрiктiгi құландай

Шұбарлығы жыландай…–

деп, жарып өттi. Жалғыз көзге дәлдеп тұрып қамшы ұрғандай қатал жаза.

Құнанбай қасындағы үлкендер бәле шығып кете ме дегендей қыбылжи бастады. Жөткiрiп, қақырынып, қозғалақ қақты. Бiрақ Құнанбай тiстенiп ап, сыр бермей шыдап бердi».

Автор публикации: Аскар Калдыбаев